I'm standing on a bridge
I'm waiting in the dark
I thought that you'd be here by now
There's nothing but the rain
No footsteps on the ground
I'm listening but there's no sound
I'm looking for a place
Searching for a face
Is anybody here I know
'Cause nothing's going right
And everythigns a mess
And no one likes to be alone
Gdy mieszkałam jeszcze na Żabinskiego takiej ulicy w Warszawie blisko domu był sad... Pamiętam iż rosły tam jabłonie i grusze... Było to może z 12 lat temu, ale wciąż pamiętam jak chodziłam po drzewach, zrywałam owoce i beztrosko się śmiałam, a dzisiaj tak właśnie udałam się tam... Udałam się zobaczyć "mój" sad... Nic... Pustka... Nie było sadu ani drzew jedyne co to moje wspomnienia. Tyle się tam zmieniło... Jednak wciąż to przecież był mój właściwie pierwszy dom gdy się urodziłam po 3 miesiącach tam zamieszkałam i znikło teraz to co tam pokochałam, ale żyję nadal i do przodu brnę, a moje wspomnienia wspierają mnie...
Jeszcze gdy byłam mała słyszałam legendę o kwiecie paproci, że ten kto go znajdzie będzie najszczęśliwszym człowiekiem na świecie, ten kwiat będzie spełniać jego życzenia... Zapuści korzenie w serce szczęśliwca i nie pozwoli mu się zestarzeć ani też zaznać smaku goryczy... Jednak naraz przypominają mi się "Dziady" Mickiewicza "kto nie zaznał goryczy ni razu ten nigdy nie może być w niebie"... Ironia losu? Hmm, nie poprostu to jest wykluczenie prawdziwości tego kwiatu... Jednak ja nadal będę go szukać.
Obudziłam się jednak oczy wciąż zamknięte miałam... Gdy wstawałam dopiero je otworzyłąm i niewiele zobaczyłam... Wpatrywałam się najpierw w ścianę białą, a po chwili w okno które zakryte zasłonami nie pozwalało mi ujrzeć zbyt wiele... Gdy odsłoniłam zasłony tylko ten deszcze wczorajszy jeszcze widziałam i ludzi którzy w okolicy się kręcili... Tak mi brak tego słońca które zawsze mnie pobudzało do życia... Tak mi włąśnie jego brak... Jednak wiem iż jeszcze się ono pojawi tak jak tencza po burzy...
Czasem zastanawiałam się nad tym co jest prawdziwe, a co nie? Czy te słowa które w moim sercu są, które w moich myślach drżą i wibrują są prawdziwe, czy też tylko złudne... Czasem mam takie myśli których się na głos boję wypowiedzieć, ale dlaczego? Nie wiem... Może chowam się za ludzką moralnością? Może to tylko krzak przez który i tak wszystko przebija, a ja łudze się, że nic nie widać... Mam nadzieję, żę nie, że nei chowam się za żadnym krzakiem i dumnie przed nim stoję, i mówię to co szczere, i to co jest moje.